"Ελεύθερη σκέψη που λέγεται γραφή"

                                                       

"Σαν τραγούδι το ξεκίνησε ο Χατζής. Eγινε επιτυχία, μα στο διάβα της ζωής ακόμα και αυτό το τραγούδι άλλαξε στίχο...λες και το παλιό φόρεμα, η σκονισμένη δαντέλα του, δεν έκανε εντύπωση πια , σωστά πως να κάνει εντύπωση κάτι που δεν υπάρχει παρά μόνο στα λόγια .

Σε λόγια που όταν ξεστομίζονται γίνεσαι γραφικώς, αλλά όταν δεν τα ομολογείς είσαι παρτάκιας....

Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά η μοναξιά τους πατώνει

Γράφουν μιλούν στα κινητά

Για να μη νιώθουνε μόνοι

Μα εγώ έχω εμένα

Και συ εσένα

Τι ν αγαπήσεις και τι να πεις

Η ζωή άλλαζε, οι αξίες άλλαξαν και όλοι παραπονιούνται για την αλλαγή....που απαίτησαν, επέβαλλαν, επαναστάτησαν να γίνει και τώρα ζουν μέσα στην μοναξιά τους....

Μήνες σκέφτομαι τους στίχους αυτούς ...

μιλάμε στα κινητά για να μη νιώθουμε μόνοι, όχι, όχι, όχι δεν είναι αυτός ο λόγος, δεν είναι μόνο αυτός....

Πόσο αλλάξαμε......πόσο από ανοιχτές, άνοιτες παραλίες γίναμε βούρκοι κλάματος και εγωισμού ...που επειδή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το βλέμμα του άλλου, προτιμάμε να τον ακούμε από το τηλέφωνο,

για να επιλέγουμε το τρόπο λήξης της κουβέντας.

Σαν να είναι κάτι παλιό το πετάμε, με ένα πάτημα ενός κουμπιού

και η ζωή συνεχίζεται, επαναστατώντας μέσα από ένα κινητό και μια μουρμούρα την ώρα της οδήγησης ....

Μιλάμε στα κινητά γιατί δεν έχουμε το χρόνο...... θα  πεις και γω τι θα απαντήσω ? θα γελάσω ...

Ομως αν σου έλεγα ότι μιλάμε στο κινητό γιατί απλά δεν αξίζει ο χρόνος μας να σπαταλιέται σε ανούσιες συναντήσεις?

γιατί άλλωστε να γίνεται, ακόμα και αυτό, αφού μπορούμε να είμαστε πραγματικά μόνοι μας αντί να το νιώθουμε μέσα σε κόσμο.....

Σπουδαίοι.........ναι είμαστε πολύ, γιατί αγοράζουμε, πουλάμε, αλλά μόνοι μας, 

μας ενοχλεί και όσο μας ενοχλεί το επιδιώκουμε..

Αλήθεια πόσο κοστίζει μια ώρα στο τίποτα μιας παραλίας με το βλέμμα στραμμένο στο δειλινό ?

Τίποτα ε?...... ναι σωστά τίποτα,.............σαν παλιό σινεμά που οι αράχνες είναι οι μόνοι κάτοικοι,

και τα μυρμήγκια οι μόνοι επισκέπτες σε ένα χώρο που κάποτε γεννούσε αγάπες, έρωτες , όνειρα και αναμνήσεις ....

Τώρα απλά όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο που επιλέξαμε να λέμε εφιάλτη με ηθοποιούς σε πρωταγωνιστικό ρόλο εμάς.....

Δεν θέλω να είμαι μόνος, δεν θέλω να νιώθω μόνος, δεν μπορώ να ζήσω μόνος,

όμως πως να το αλλάξω όταν ζω σε μια κοινωνία που επιλέγει την μοναξιά για να τρώει τα παιδιά της καλύτερα.

Ναι είμαι και γω μέρος, δεν φταιει εκείνη μόνο, είμαι μέρος της φταιω και γω ...

Τι κάνω εγώ για να αλλάξει ?

Τίποτα απλά κιοτεύω γράφοντας αυτά που δεν θέλω αυτά που με ενοχλούν αυτά που σαν ψείρες αυξάνονται.

Απλά γράφω  δεν κάνω τίποτα για να αλλάξω τα θέλω μου σε μπορώ .....

Γράφω γιατι μπορώ και είμαι ελεύθερη από εδώ, όσο μπορεί να είναι κανείς σε μια κοινωνία απρόσωπη, σε μια κοινωνία που μέρος, μικρό ,της και εγώ προτιμώ να κάνω την επανάστασή μου σε μια φιμωμένη εξουσία που λέγεται ΓΡΑΦΗ ."

Καθρέπτης ψυχής... ***  Τρέχει η ζωή και φεύγει…  …και όσο ο χρόνος προχωρά, υπάρχουν όλο και πιο πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να απολογηθείς στο πρόσωπο που σε κοιτά βαθιά στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη…άλλοτε επικριτικά…άλλοτε απλώς αδιάφορα…Κάποιες φορές σε επιδοκιμάζει κιόλας και τότε είναι που λάμπεις και χαίρεσαι να το κοιτάς….και γυρνάς από δώ…και γυρνάς από εκεί..και να οι πόζες.. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες που δεν μπορείς καθόλου να το κοιτάξεις… Μένεις στο κρεβάτι..σέρνεσαι…δεν μπορείς να σηκωθείς…κάθεσαι και κοιτάς το κενό…με μια κούπα ζεστού καφέ στο χέρι…τι κι αν είναι καλοκαίρι ζεστός ο καφές..μήπως και αναπληρώσει την ζεστασιά που έχεις ανάγκη να νιώσεις…και σέρνεσαι από καναπέ σε καναπέ….και δεν σε αντέχεις….τηλέφωνα κατεβασμένα..απομόνωση από όλους και από όλα… και ο μοναδικός άνθρωπος που χρειάζεσαι δεν θέλεις να σε δει έτσι… εσύ που έχεις τόσο ανάγκη φίλους γύρω σου, αυτές τις μέρες χτίζεις γύρω σου ένα κλουβί που έχει μια μικρή τρύπα ίσα ίσα να αναπνέεις..και αυτό μετα βίας… Όχι, δεν κοιτάς στον καθρέφτη όταν έρχονται αυτές οι σκοτεινές μέρες..όχι εσκεμμένα τουλάχιστον..Κι αν πέσει το μάτι σου τυχαία, βλέπεις ένα όρθιο πτώμα με μαύρους κύκλους..ανάκατα μαλλιά..βλέμμα άδειο…τέλειος αντικατροπισμός της διάθεσης σου θα σκεφτείς… Κάνεις όνειρα..όνειρα όμως που στιγματίζονται από ένα παραμύθι με τέλος κακό.. μη αναστρέψιμο…και αμέσως το όνειρο χάνει τη μαγεία του…τη ζωντάνια και την ελπίδα του… Πίνεις μια γουλιά καφέ…ανάβεις και το τσιγάρο..μια χαρά παρέα σου κάνουν τελικά…είναι εδώ όποτε θέλεις…. δεν κάνουν ερωτήσεις…και φεύγουν μόνο όταν εσύ το θελήσεις..Κάθε τζούρα φέρνει στο νου και μια ανάμνηση και κάθε γουλιά και μια ελπίδα..Κενό..! Την επομένη όλα είναι αλλιώς…σηκώνεσαι από τον βούρκο που έπλασες μόνος…πετάς…γελάς δυνατά! Το γέλιο σου σπάει τα τείχη της οικειοθελούς απομόνωσης και οι στιγμές που ακολουθούν σε ανταμοίβουν για την τόλμη σου..για την «τρέλα» που έκανες… Θετικότητα..όμορφα συναισθήματα..πείθεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλά και θα πάνε ακόμα καλύτερα…Μερικές φορές πετυχαίνει..είναι άδικο πιστεύεις, να βυθίζεσαι αργά αργά στον λήθαργο της αδράνειας..να γίνεσαι θεατής σε παραστάσεις που εσύ έγραψες για να παίξουν άλλοι σε αυτές…και να φανταστείς….δεν σου κράτησαν καν θέση…   Χαμογελάς...χαμογελάς...χαμογελάς...ώσπου συνειδητοποιείς πως τα πάντα έχουν να κάνουν με την δύναμη του μυαλού σου...***                                                                               Ο καθρέπτης είναι η ψυχή μας...κι αν θέλουμε να βλέπουμε πως είμαστε, εκείνος θα μας δώσει την απάντηση..Πόσοι άραγε μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον δικό τους καθρέπτη? Θαρρώ, πολύ λίγοι...γιατί αναλώνονται στο να νομίζουν πως κοιτούν τους καθρέπτες των άλλων... Αυτό είναι πιο εύκολο και λιγότερο επίπονο... Κοιτώντας τους "άλλους" καθρέπτες, το μόνο που καταφέρνεις είναι να κρύβεσαι...από ποιον?  Από τον ίδιο σου τον εαυτό...Και ?  Απλά αισθάνεσαι πως είσαι καλύτερος από τους άλλους..Και? Στην ουσία, μεγαλώνεις το κενό μέσα σου...κι αυτό το κενό , όσο ο χρόνος περνά, σε "φυλακίζει"... Δεν είσαι ελεύθερος γιατί "ντύνεσαι" με τα "ψεύτικα" κατασκευάσματα σου, τα οποία δεν είναι πραγματικά..αλλά αυτά που θα θελες να έχεις...Δεν σου είπε όμως ποτέ κανένας πως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός...και έχει πάντοτε κάτι διαφορετικό που τον κάνει να ξεχωρίζει... Προτίμησε να είσαι αληθινός, ν αφήνεις τα συναισθήματά σου να φαίνονται, όποια κι αν είναι αυτά (δικά σου είναι και είναι υπαρκτά )... χωρίς να προσπαθείς να τους "φορέσεις"  άλλα που δεν του ταιριάζουν...και μην κρίνεις , μην επιλέγεις να γίνεσαι ο "δικηγόρος του διαβόλου" γιατί ο χρόνος θα σου αποδείξει πως έχεις άδικο...και ο δικηγόρος θα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός... δύσκολος, σκληρός και απόλυτος... Κι αν κάνεις λάθος ? Τα λάθη για τους ανθρώπους είναι..μέσα απ αυτά μαθαίνεις..μαθαίνεις όμως όταν τα δέχεσαι σαν λάθη κι όχι όταν τους γυρνάς την πλάτη και θεωρείς πως ήταν σωστά...Ο φόβος της ήττας ( κάθετι που δεν κατακτάς, το ονομάζεις ήττα ), είναι ο εχθρός σου..Και ποιος σου είπε εσένα πως μπορείς να αποφύγεις πάντοτε την ήττα ? Έπεισες  τον εαυτό σου να σκέφτεται έτσι και φέρεσαι σαν αλαζόνας...Όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν ... και όλοι περνούν από τα ίδια στάδια...εκείνοι που δέχονται οτιδήποτε τους συμβαίνει....προχωρούν ... εκείνοι που θέλουν να πιστεύουν πως δεν ευθύνονται ... μένουν πίσω...η ανασφάλεια της αποτυχίας, έχει κάνει τον άνθρωπο "αρπακτικό"... η ζωή είναι μικρή για να αναλώνεσαι κοιτώντας τους καθρέπτες των άλλων...χάνεις χρόνο από αυτήν.... Κοίτα τον "καθρέπτη" σου... Ποιος γράφει ? Εγώ ή εσύ ?