Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

"Τίποτε δεν είναι τυχαίο"




                                     *** Τίποτε δεν είναι τυχαίο***

Ανάλογα με τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας, μέσα από την εργασία, από τυχαίες συναντήσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους...Ανθρώπους τους οποίους, κάτω υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο χώρο, σε ένα άλλο timing, σε μια άλλη εποχή, δεν θα τους συναντούσαμε ποτέ..Δεν θα ξέραμε πως υπάρχουν...Άνθρωποι, οι οποίοι, είναι διαφορετικοί από τα δεδομένα μας...Από τα "κοινά" μας ενδιαφέροντα...Αλλά στο "πέρασμα" του χρόνου, έγιναν άνθρωποί μας...........Άνθρωπός μου...ποιος είναι ο άνθρωπός μου".....Αν γυρίσουμε στις "σελίδες" σοφών ανθρώπων, θα θυμηθούμε σοφά λόγια...

"Αν ήξερες τι είναι ο άνθρωπος θα ήσουν πιο ευτυχισμένος"
"Μοιράζεσαι ιδέες, σκέψεις, ανάγκες, αισθήματα, όνειρα, αξίες, χρόνο, αντικείμενα"...
"Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς , αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις"...
"Φίλος είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σ αγαπάει"..
"Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νιώθεις πόσο τους αγαπούσες".
"Ο άνθρωπος αποτελείται από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Από κείνον που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε πως είμαστε, από κείνον που οι άλλοι πιστεύουν πως είμαστε και από κείνον που πραγματικά είμαστε"...

Έτσι λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας ονομάζονται "σταθμοί"... Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποί μου... Εκείνοι που μ' έκαναν να θέλω να τους πλησιάσω, να τους γνωρίσω, να τους μάθω, να έρθω κοντά τους....Να τους δω... με τα μάτια μου....με τις αισθήσεις μου...να τους κάνω σκέψη μου...να τους κάνω εικόνα μου....να τους κάνω "ανάγκη"... Η ανάγκη αυτή να είναι ανθρώπινη, να είναι ειλικρινή, να είναι αληθινή και μη αναπόφευκτη... Η ανάγκη της "ουσίας"... την ουσιώδη ανθρώπινη ανάγκη...
Να θέλω να τους έχω στην καθημερινότητά μου, να τους νιώθω, να ανησυχώ, να αγωνιώ, να χαίρομαι.... Να χαμογελώ .... 
Οι άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς είναι εκείνοι που νοιάζονται για σένα...
Που θέλουν να σε έχουν στην καθημερινότητά τους, να σε νιώθουν, να ανησυχούν, να αγωνιούν, να χαίρονται...Να χαμογελούν...

Έτσι λοιπόν , το λιγότερο που έχω να κάνω στους "ανθρώπους" μου, είναι να τους δείχνω τα συναισθήματά μου...Αυτό που νιώθω...αυτό που αισθάνομαι...αυτό που πιστεύω....
αυτό που είμαι....
Μέσα σ αυτούς, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορώ να τους έχω στην καθημερινότητά μου...γιατί το timing είχε άλλα σχέδια, γιατί η καθημερινότητα άλλαξε, γιατί ακολουθούμε τις επιλογές που θεωρούμε πως θα κάνουν την ζωή μας πιο απλή..πιο όμορφη, πιο άνετη...
.......πιο  α ν θ ρ ώ π ι ν η...
Η σκέψη...η θύμηση....η νοσταλγία της καθημερινότητας...το συναίσθημα...είναι όλα αυτά και άλλα πολλά που με φέρνουν κοντά τους...και ενώ λείπουν από την καθημερινότητά μου...με ένα μαγικό τρόπο, είναι κοντά μου...στο πιο αγνό σημείο μου............

                                                      Αφιερωμένο με πολύ αγάπη στην Ράνια....




Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012



"Το ρολόι η χειρότερη εφεύρεση του ανθρώπου ....
υπάρχει για να σου θυμίζει τον χρόνο που τρέχει , κυλάει σαν την βροχή στα ακροδάχτυλα ...
Μικρό παιδί προσπαθούσες να πιάσεις την σταγόνα μα πάντα κύλαγε ....
αφήνοντας πίσω μικρές δροσοσταλίδες να σου θυμίζουν το πέρασμα της ....
στέγνωναν ξεχνιόντουσαν και συ εκεί να περιμένεις την επόμενη για να δεις το ουράνιο τόξο ....
Οι ώρες τρέχουν και συ μαζί τους ...
Από την ημέρα που γεννήθηκες το ρολόι είναι αναπόσπαστο μέρος σου,
 κάτι σαν την καρδιά σου λες ,και αν σταματήσει πότε θα πεθάνεις ...;.
Τι παράξενο, τρέχεις να προλάβεις γιατί αν σταματήσει θα πεθάνεις και έτσι ξεχνάς να ζήσεις ...
....σχήμα οξύμωρο......
Όλοι προσπαθούμε να αναλώσουμε τον χρόνο μας για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη, με αποτέλεσμα να μη τη ζούμε..
Ενα ρολόι, ένας λεπτοδείκτης, που καθορίζει τα πάντα ....
πότε θα τα κάνουμε, πόσο θα διαρκέσουν .....χωρίς να μπαίνουμε στην διαδικασία να τα ζούμε, να τα βιώνουμε, να τα χαιρόμαστε, .....
ρομπότ, αυτό ναι, σωστά, αυτό είμαστε, ρομπότ ...
που απλά κινούνται για να επιβιώνουν μέσα στον αδηφάγο χρόνο που σου κατατρώει την ψυχή .....
Το ξέρεις το φωνάζεις κι όμως πάλι κουρδίζεις το ξυπνητήρι το πρωί ....
και προχωράς παρακάτω ....
Ρολόι, όλα καλοκουρδισμένα ....και συ εκεί, να προσπαθείς να προλάβεις ...
....ΤΙ ...άλλες φορές ξέρεις, άλλες πάλι όχι ...Το κοινό σκοπό .....τον καθημερινό στόχο με την ζωή,
Τον προλαβαίνεις άραγε ? Ναι η επίτευξη έρχεται ,ναι, αλλά ποιο το όφελος ?
ΠΟΙΟ .???
Δεν τον έχεις ζήσει, αυτό το στόχο, όχι, απλά τον πραγματοποίησες, έφτασες στο τέρμα,
 αλλά το ταξίδι για το τέρμα δεν το είδες, απλά το προσπέρασες ....
Έτσι περνάει και η ζωή σαν ρολόι ....
Τα τόξα της σου καρφώνουν το πρόσωπο γεμίζοντας το ρυτίδες ...
κάθε ρυτίδα και μια χρονιά γεμάτη εμπειρίες ....
μια χρονιά πιο σοφός ...πιο ώριμος ...πιο προσγειωμένος ....
Άραγε θα προλάβεις το  ρολόι ποτέ ? Θα χρησιμοποιήσεις αυτή την σοφία σε κάτι για σένα?
 'Η θα προσπαθήσεις επί ματαίω, να την μεταφέρεις στην επόμενη γενιά?
Παίρνοντας την σταθερή απάντηση ...Την ίδια που έδωσες κάποτε και συ.
ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΓΩ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΟΥ, ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ,
 ΑΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΡΟΛΟΙ ΝΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΣΩ ΕΓΩ ...
και τότε να αναλογιστείς τελικά κυνηγάς τον χρόνο, κυνηγάς το ρολόι, που τελικά σε κυνηγάει ....
Σε πιάνει αλλά δεν το βλέπεις, παρά μόνο όταν απέναντι του βάλεις τον καθρέφτη ...
Ναι αυτόν
..Δες το ! δες το ρολόι, μέσα από αυτόν είναι η μόνη στιγμή που θα δεις τον χρόνο να γυρίζει πίσω ....
Είναι η μόνη στιγμή που θα μπορέσεις να πεις, "ναι μπορώ να γυρίσω το χρόνο" ....
Κάντο αλλά μη κοιτάξεις εσένα, γιατί θα δεις την αλήθεια και αυτή είναι πικρή ....
Το χρόνο δεν τον γυρνάς , το ρολόι δεν το σπας , η ώρα τρέχει ...
Πάψε να την κυνηγάς δεν κερδίζεις τίποτα ....
Γίνε φίλος με τον χρόνο, αγάπησε το ρολόι, αλλά μη το αφήσεις να σε διαφεντέψει άλλο ....
Έχεις χρόνο, δεν τελειώνει ποτέ ..Ατελείωτος είναι ...;.παίξε μαζί του, μη τον αφήνεις να παίζει ,
αδικείς τον εαυτό σου, δεν υπάρχει χρόνος, γι αυτό άλλο ...
Η ζωή αρκετά θα σε αδικήσει μη το κάνεις και συ για σένα ...
Βρες το χρόνο, μη το κυνηγάς, είναι δίπλα σου απλά δώστου αξία ...
.Ένα λεπτό είναι αρκετό για να δεις το απλό ...
Πιο είναι αυτό ?
Μα δεν θα στο πω εγώ, δες γύρω σου, τα λουλούδια δεν έχουν ρολόγια, κι όμως ζουν,
ο ήλιος δεν ξέρει να μετράει, και όμως είναι ακριβής, το φεγγάρι κοιμάται και ξυπνάει στην ώρα του ....
Άρα και συ μπορείς να πεις ,ο χρόνος τελειώνει, αρχίζει, παγώνει ,σταματάει εδώ, σε αυτό το απλό χάδι του αέρα
στο πρόσωπο σου ,ίσα -  ίσα για να σε κάνει να αναπνεύσεις ...
Μια ανάσα ο χρόνος όλος, μια ανάσα ένα λεπτό ένα ρολόι και πάλι απ την αρχή ...;"












Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

"ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ".....



Το καλύτερο κόσμημα που μπορεί να σου χαρίσει κάποιος, είναι το χαμόγελο στα χείλη σου..


Η ζωή χωρίς συναισθήματα θα ήταν άδεια, άχρωμη, τα συναισθήματα, μας ενεργοποιούν, μας προφυλάσσουν, μας προειδοποιούν, μας κάνουν χαρούμενους, διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, μας φέρνουν κοντά με άλλους ανθρώπους, βέβαια, δεν ξεχνάμε και την αρνητική τους πλευρά, έτσι είναι όμως η ζωή αν δεν είχε άσχημες στιγμές δεν θα εκτιμούσαμε τις θετικές. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Φρειδερίκος Νίτσε, ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…

Αν και όταν νιώθουμε ένα συναίσθημα ξέρουμε απόλυτα τι νιώθουμε, όταν μας πουν να ορίσουμε ένα συναίσθημα ή να πούμε πως αισθανόμαστε την δεδομένη στιγμή που μας ρωτούν, δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε. Η έκφραση των συναισθημάτων είναι συχνά δύσκολη, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Πολλές φορές, δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε ένα συναίσθημα, άλλες φορές δεν θέλουμε να το εξωτερικεύσουμε και το κρατάμε μέσα μας, αφήνοντας το να διογκώνεται, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να κάνει μια μεγάλη έκρηξη. Επίσης, είναι συχνό φαινόμενο να παρερμηνεύουμε ένα συναίσθημα και να αντιδρούμε λανθασμένα και έπειτα όταν ηρεμήσουμε το επαναξιολογούμε και βλέπουμε την κατάσταση με «άλλο μάτι».


Τελικά ποιος είναι δυνατός, αυτός που κρατά μέσα του τα συναισθήματα του και αδύναμος αυτός που τα εκφράζει; Αυτή είναι μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, καθώς ο άνθρωπος που εκφράζει τα συναισθήματά του υποδηλώνει συνειδητότητα, γνώση του εαυτού του, ικανότητα να γνωρίζει τι αισθάνεται κάθε φορά και να το εκφράζει με τον κατάλληλο τρόπο.

Στα συναισθήματά μας δεν χρειάζεται να κάνουμε "εκπτώσεις"...είναι ένα δικό μας κομμάτι, που μας ακολουθεί..


Όσο διατηρούμε κουκουλωμένα τα βαθύτερα συναισθήματα μας, τόσο περισσότερο μοιάζουμε με τον άνθρωπο που προσπαθεί να περπατήσει ενώ το ένα του πόδι το σέρνει, είναι τραυματισμένο, πονάει. Προσπαθεί να μην του δίνει σημασία κι όλο αναρωτιέται τι φταίει και δεν μπορεί να προχωρήσει… Απλά, χρειάζεται να θεραπεύσει και το άλλο του πόδι. Ομολογουμένως, μια τέτοια θεραπεία μπορεί να είναι δύσκολο να την κάνουμε ολομόναχοι. Μπορεί να χρειαζόμαστε κάποιον συνοδοιπόρο. Κάποιον που να μπορεί να μας ακούσει ειλικρινά, να σταθεί δίπλα μας στα εμπόδια της διαδρομής, να μας υποστηρίξει στην αποκάλυψη των κουκουλωμένων κομματιών μας και στη δημιουργία νέων οριζόντων στη ζωή μας... 


Όταν λοιπόν υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως το μυαλό σου θα εκραγεί από τις πολλές σκέψεις...Εκφράσου...









Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ο καθρέπτης μου ΕΓΩ


Εκεί που ο ουρανός συναντά τη γη, η φύση έχει φτιάξει τον μεγαλύτερο καθρέφτη!
.

.
“Πρέπει να έχω ένα καθρέφτη όπου μέσα του να μπορώ δω τον εαυτό μου καθαρά,  με ακρίβεια, χωρίς διαστρέβλωση;”
.
.
Ο καθρέφτης, μου λέει πως είμαι εξωτερικά, αλλά δεν μπορεί να μου πει πώς είμαι εσωτερικά.
Δεν μπορεί να μου πει ποιες είναι οι επιλογές μου, ποια είναι τα συναισθήματα μου.
Υπάρχει άραγε ένας καθρέφτης όπου μπορώ να δω τον εαυτό μου πολύ καθαρά, έτσι όπως πραγματικά είναι;
Μπορώ να παρατηρήσω τον εαυτό μου όπως παρατηρώ το πρόσωπο μου στον καθρέφτη, να παρατηρώ τις αντιδράσεις μου, τις ανταποκρίσεις μου”;
.
.
Ο καθρέφτης είναι οι σχέσεις, σχέσεις με τον γείτονα, με τον φίλο μου, με τον σύντροφο μου, με τη φύση.
Αυτές είναι οι μόνες σχέσεις που έχω που είναι ο καθρέφτης. Εκεί βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι, ζηλιάρης, αγχώδης, φοβισμένος, προσκολλημένος, ταυτισμένος, πληγωμένος…
Μέσα από τις σχέσεις μου, βλέπω τις αντιδράσεις μου, τις αντιθέσεις μου, τις ιδέες μου, αυτά που μου αρέσουν και αυτά που δεν μου αρέσουν.
.

Ο καθρέφτης δείχνει όπως είμαι και όχι όπως θα ήθελα να είμαι που είναι το μέλλον.
Αυτή είναι η ομορφιά του καθρέφτη.
Μπορώ να τον αποφύγω, να ξεφύγω που συνήθως αυτό κάνω.
Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να κοιτάξω, ούτε δάσκαλοι, ούτε ψυχολόγοι, ούτε ιερείς.
Αυτό που είναι, αυτό που βλέπω είναι η πληγωμένη μου ψυχή και η πληγωμένη ψυχή δεν μπορεί να θεραπευτεί από άλλον.
Όταν το ανακαλύψω αυτό στο βάθος της ύπαρξης μου, μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεων μου, τότε οι σχέσεις μου  αποκτούν μια εκπληκτική ζωτικότητα και γίνονται εξαιρετικά σημαντικές …
Γινόμαστε το φως του εαυτού μας”.
Τζίντου Κρισναμούρτι.





Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

"Ελεύθερη σκέψη που λέγεται γραφή"

                                                       

"Σαν τραγούδι το ξεκίνησε ο Χατζής. Eγινε επιτυχία, μα στο διάβα της ζωής ακόμα και αυτό το τραγούδι άλλαξε στίχο...λες και το παλιό φόρεμα, η σκονισμένη δαντέλα του, δεν έκανε εντύπωση πια , σωστά πως να κάνει εντύπωση κάτι που δεν υπάρχει παρά μόνο στα λόγια .
Σε λόγια που όταν ξεστομίζονται γίνεσαι γραφικώς, αλλά όταν δεν τα ομολογείς είσαι παρτάκιας....

Σπουδαίοι άνθρωποι αλλά η μοναξιά τους πατώνει
Γράφουν μιλούν στα κινητά
Για να μη νιώθουνε μόνοι
Μα εγώ έχω εμένα
Και συ εσένα
Τι ν αγαπήσεις και τι να πεις

Η ζωή άλλαζε, οι αξίες άλλαξαν και όλοι παραπονιούνται για την αλλαγή....που απαίτησαν, επέβαλλαν, επαναστάτησαν να γίνει και τώρα ζουν μέσα στην μοναξιά τους....
Μήνες σκέφτομαι τους στίχους αυτούς ...
μιλάμε στα κινητά για να μη νιώθουμε μόνοι, όχι, όχι, όχι δεν είναι αυτός ο λόγος, δεν είναι μόνο αυτός....
Πόσο αλλάξαμε......πόσο από ανοιχτές, άνοιτες παραλίες γίναμε βούρκοι κλάματος και εγωισμού ...που επειδή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το βλέμμα του άλλου, προτιμάμε να τον ακούμε από το τηλέφωνο,
για να επιλέγουμε το τρόπο λήξης της κουβέντας.
Σαν να είναι κάτι παλιό το πετάμε, με ένα πάτημα ενός κουμπιού
και η ζωή συνεχίζεται, επαναστατώντας μέσα από ένα κινητό και μια μουρμούρα την ώρα της οδήγησης ....
Μιλάμε στα κινητά γιατί δεν έχουμε το χρόνο...... θα  πεις και γω τι θα απαντήσω ? θα γελάσω ...
Ομως αν σου έλεγα ότι μιλάμε στο κινητό γιατί απλά δεν αξίζει ο χρόνος μας να σπαταλιέται σε ανούσιες συναντήσεις?
γιατί άλλωστε να γίνεται, ακόμα και αυτό, αφού μπορούμε να είμαστε πραγματικά μόνοι μας αντί να το νιώθουμε μέσα σε κόσμο.....
Σπουδαίοι.........ναι είμαστε πολύ, γιατί αγοράζουμε, πουλάμε, αλλά μόνοι μας, 
μας ενοχλεί και όσο μας ενοχλεί το επιδιώκουμε..
Αλήθεια πόσο κοστίζει μια ώρα στο τίποτα μιας παραλίας με το βλέμμα στραμμένο στο δειλινό ?
Τίποτα ε?...... ναι σωστά τίποτα,.............σαν παλιό σινεμά που οι αράχνες είναι οι μόνοι κάτοικοι,
και τα μυρμήγκια οι μόνοι επισκέπτες σε ένα χώρο που κάποτε γεννούσε αγάπες, έρωτες , όνειρα και αναμνήσεις ....
Τώρα απλά όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο που επιλέξαμε να λέμε εφιάλτη με ηθοποιούς σε πρωταγωνιστικό ρόλο εμάς.....
Δεν θέλω να είμαι μόνος, δεν θέλω να νιώθω μόνος, δεν μπορώ να ζήσω μόνος,
όμως πως να το αλλάξω όταν ζω σε μια κοινωνία που επιλέγει την μοναξιά για να τρώει τα παιδιά της καλύτερα.
Ναι είμαι και γω μέρος, δεν φταιει εκείνη μόνο, είμαι μέρος της φταιω και γω ...

Τι κάνω εγώ για να αλλάξει ?
Τίποτα απλά κιοτεύω γράφοντας αυτά που δεν θέλω αυτά που με ενοχλούν αυτά που σαν ψείρες αυξάνονται.
Απλά γράφω  δεν κάνω τίποτα για να αλλάξω τα θέλω μου σε μπορώ .....
Γράφω γιατι μπορώ και είμαι ελεύθερη από εδώ, όσο μπορεί να είναι κανείς σε μια κοινωνία απρόσωπη, σε μια κοινωνία που μέρος, μικρό ,της και εγώ προτιμώ να κάνω την επανάστασή μου σε μια φιμωμένη εξουσία που λέγεται ΓΡΑΦΗ ."








Καθρέπτης ψυχής...




***  Τρέχει η ζωή και φεύγει… 
…και όσο ο χρόνος προχωρά, υπάρχουν όλο και πιο πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να απολογηθείς στο πρόσωπο που σε κοιτά βαθιά στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη…άλλοτε επικριτικά…άλλοτε απλώς αδιάφορα…Κάποιες φορές σε επιδοκιμάζει κιόλας και τότε είναι που λάμπεις και χαίρεσαι να το κοιτάς….και γυρνάς από δώ…και γυρνάς από εκεί..και να οι πόζες.. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες που δεν μπορείς καθόλου να το κοιτάξεις… Μένεις στο κρεβάτι..σέρνεσαι…δεν μπορείς να σηκωθείς…κάθεσαι και κοιτάς το κενό…με μια κούπα ζεστού καφέ στο χέρι…τι κι αν είναι καλοκαίρι ζεστός ο καφές..μήπως και αναπληρώσει την ζεστασιά που έχεις ανάγκη να νιώσεις…και σέρνεσαι από καναπέ σε καναπέ….και δεν σε αντέχεις….τηλέφωνα κατεβασμένα..απομόνωση από όλους και από όλα… και ο μοναδικός άνθρωπος που χρειάζεσαι δεν θέλεις να σε δει έτσι… εσύ που έχεις τόσο ανάγκη φίλους γύρω σου, αυτές τις μέρες χτίζεις γύρω σου ένα κλουβί που έχει μια μικρή τρύπα ίσα ίσα να αναπνέεις..και αυτό μετα βίας… Όχι, δεν κοιτάς στον καθρέφτη όταν έρχονται αυτές οι σκοτεινές μέρες..όχι εσκεμμένα τουλάχιστον..Κι αν πέσει το μάτι σου τυχαία, βλέπεις ένα όρθιο πτώμα με μαύρους κύκλους..ανάκατα μαλλιά..βλέμμα άδειο…τέλειος αντικατροπισμός της διάθεσης σου θα σκεφτείς…
Κάνεις όνειρα..όνειρα όμως που στιγματίζονται από ένα παραμύθι με τέλος κακό.. μη αναστρέψιμο…και αμέσως το όνειρο χάνει τη μαγεία του…τη ζωντάνια και την ελπίδα του… Πίνεις μια γουλιά καφέ…ανάβεις και το τσιγάρο..μια χαρά παρέα σου κάνουν τελικά…είναι εδώ όποτε θέλεις…. δεν κάνουν ερωτήσεις…και φεύγουν μόνο όταν εσύ το θελήσεις..Κάθε τζούρα φέρνει στο νου και μια ανάμνηση και κάθε γουλιά και μια ελπίδα..Κενό..!
Την επομένη όλα είναι αλλιώς…σηκώνεσαι από τον βούρκο που έπλασες μόνος…πετάς…γελάς δυνατά! Το γέλιο σου σπάει τα τείχη της οικειοθελούς απομόνωσης και οι στιγμές που ακολουθούν σε ανταμοίβουν για την τόλμη σου..για την «τρέλα» που έκανες… Θετικότητα..όμορφα συναισθήματα..πείθεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλά και θα πάνε ακόμα καλύτερα…Μερικές φορές πετυχαίνει..είναι άδικο πιστεύεις, να
 βυθίζεσαι αργά αργά στον λήθαργο της αδράνειας..να γίνεσαι θεατής σε παραστάσεις που εσύ έγραψες για να παίξουν άλλοι σε αυτές…και να φανταστείς….δεν σου κράτησαν καν θέση…  
Χαμογελάς...χαμογελάς...χαμογελάς...ώσπου συνειδητοποιείς πως τα πάντα έχουν να κάνουν με την δύναμη του μυαλού σου...***

                                                                             
Ο καθρέπτης είναι η ψυχή μας...κι αν θέλουμε να βλέπουμε πως είμαστε, εκείνος θα μας δώσει την απάντηση..Πόσοι άραγε μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον δικό τους καθρέπτη? Θαρρώ, πολύ λίγοι...γιατί αναλώνονται στο να νομίζουν πως κοιτούν τους καθρέπτες των άλλων... Αυτό είναι πιο εύκολο και λιγότερο επίπονο...
Κοιτώντας τους "άλλους" καθρέπτες, το μόνο που καταφέρνεις είναι να κρύβεσαι...από ποιον? 
Από τον ίδιο σου τον εαυτό...Και ? 
Απλά αισθάνεσαι πως είσαι καλύτερος από τους άλλους..Και?
Στην ουσία, μεγαλώνεις το κενό μέσα σου...κι αυτό το κενό , όσο ο χρόνος περνά, σε "φυλακίζει"...
Δεν είσαι ελεύθερος γιατί "ντύνεσαι" με τα "ψεύτικα" κατασκευάσματα σου, τα οποία δεν είναι πραγματικά..αλλά αυτά που θα θελες να έχεις...Δεν σου είπε όμως ποτέ κανένας πως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός...και έχει πάντοτε κάτι διαφορετικό που τον κάνει να ξεχωρίζει...
Προτίμησε να είσαι αληθινός, ν αφήνεις τα συναισθήματά σου να φαίνονται, όποια κι αν είναι αυτά (δικά σου είναι και είναι υπαρκτά )... χωρίς να προσπαθείς να τους "φορέσεις"  άλλα που δεν του ταιριάζουν...και μην κρίνεις , μην επιλέγεις να γίνεσαι ο "δικηγόρος του διαβόλου" γιατί ο χρόνος θα σου αποδείξει πως έχεις άδικο...και ο δικηγόρος θα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός... δύσκολος, σκληρός και απόλυτος...
Κι αν κάνεις λάθος ? Τα λάθη για τους ανθρώπους είναι..μέσα απ αυτά μαθαίνεις..μαθαίνεις όμως όταν τα δέχεσαι σαν λάθη κι όχι όταν τους γυρνάς την πλάτη και θεωρείς πως ήταν σωστά...Ο φόβος της ήττας ( κάθετι που δεν κατακτάς, το ονομάζεις ήττα ), είναι ο εχθρός σου..Και ποιος σου είπε εσένα πως μπορείς να αποφύγεις πάντοτε την ήττα ? Έπεισες  τον εαυτό σου να σκέφτεται έτσι και φέρεσαι σαν αλαζόνας...Όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν ... και όλοι περνούν από τα ίδια στάδια...εκείνοι που δέχονται οτιδήποτε τους συμβαίνει....προχωρούν ... εκείνοι που θέλουν να πιστεύουν πως δεν ευθύνονται ... μένουν πίσω...η ανασφάλεια της αποτυχίας, έχει κάνει τον άνθρωπο "αρπακτικό"... η ζωή είναι μικρή για να αναλώνεσαι κοιτώντας τους καθρέπτες των άλλων...χάνεις χρόνο από αυτήν....

Κοίτα τον "καθρέπτη" σου...


Ποιος γράφει ? Εγώ ή εσύ ? 







Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

" Το δελφίνι "


"Χρόνια ένα δελφίνι ήθελε να εξερευνήσει το κόσμο να δει να ακούσει να μάθει
γιατί γίνονται όσα γίνονται , τι τα δημιουργεί ποιος φταίει?
 .......Πάντα χαρούμενο πάντα χαμογελαστό σε όλους και προς όλους...
και στο κρύο και στην ζέστη και στο πόνο και στην χαρά με ένα χαμόγελο ένα αστείο.....
Όμως μακριά του όταν εκνευριζόταν απαπαπ άστραφτε και βρόνταγε το δελφίνι
.....και μετά από 5 λεπτά του πέρναγε .....
Στα ταξίδια του στο απέραντο γαλάζιο εκεί που το μάτι δεν πήγαινε πάντα αναρωτιόταν που είναι το λάθος ,
αφού όλα τα δελφίνια την ίδια γλώσσα μιλάμε γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ?
Που κάνω το λάθος εγώ ,μήπως να μη μιλάω μήπως να αφήνω τους άλλους να κάνουν αυτό που νομίζουν ?
και αν πέσουν σε καμία ομάδα καρχαριών ,μα πάλι σκεφτόταν πως μπορούν και βλέπουν για σήμερα μόνο και άντε το πολύ αύριο ...όχι όχι δεν μπορώ θα μιλήσω ......
Έτσι έκανε τα ταξίδια του τις νύχτες μόνο τις νύχτες εκεί που όλοι και όλα βγάζουν το αληθινό εαυτό τους εκεί κοιτούσε από μακριά δειλά ......
Νύχτα ήταν θα περάσει σκεφτόταν , μα από μικρό με φοβίζει το σκοτάδι ουφ δεν μπορεί και αυτός ο ήλιος απλά να χαμηλώνει την ένταση είναι ανάγκη να σβήνει το φως ....
και έτσι πέρναγε ο καιρός και το δελφίνι μεγάλωνε μέσα σε ένα υπέροχο περιβάλλον ολόχρυσο πάντα χαρούμενο για τους άλλους αλλά πάντα με χίλια ερωτηματικά που έκανε το λάθος τη δεν κατάλαβε....
Μέρες πολλές πέρναγε τις παραλίες, στην άκρη, εκεί που άλλοι θα φοβόντουσαν,
 μήπως και κολλήσουν και δεν μπορούν να πάνε πάλι στα ανοιχτά εκείνο όμως όχι ....
Κάποια μέρα είδε κάτι εκεί κάποιον μα ποιος ήταν ποιος τι κάνει κάθισε από μακριά και τον χάζευε ....
ουάου σκέφτηκε μα πως μπορεί ..ένα μαύρο άλογο τεράστιο στα μάτια του,
 έτρεχε χτυπιόταν σηκωνόταν στα δυο του πόδια και έμοιαζε με πελώριο κύμα, μπροστά του χλιμίντριζε μα αυτός εκεί ασάλευτος.......
Το δελφίνι καθόταν και χάζευε από μακριά αυτό το παράξενο άνθρωπο, μα δεν φοβάται θα τον χτυπήσει...
δειλά δειλά και πάντα με φόβο πλησίασε να δει το άλογο και τον άνθρωπο
....μα πως μπορεί δεν φοβάται....ασάλευτος με ένα βλέμμα καθαρό σαν της θάλασσας,
να το κοιτάει ευθεία στα μάτια χωρίς να μιλάει....η ώρα πέρναγε και το άλογο συνέχιζε να φέρεται άγρια..
Μα τι περήφανο άλογο τι υπέροχο σκεφτόταν το δελφίνι, μέχρι που κάποια στιγμή έτσι ξαφνικά το άλογο σταμάτησε ....
τον πλησίασε κατέβασε το κεφάλι και πλησίασε το χέρι που ήταν τόση ώρα απλωμένο και δέχτηκε το χάδι ένα χάδι το απλό χάδι αυτό......Το δελφίνι ξαφνιάστηκε πω πω σκέφτηκε μαγικά χέρια,
αληθινά μάτια....πως αλλιώς θα το έπειθε.....
Ξεθάρρεψε και πλησίασε τον άνθρωπο αυτό το παράξενο άντρα που μέσα σε μια μέρα κατάφερε να ημερέψει το κύμα αυτό το μαύρο και τώρα περήφανος το ίππευε έτσι απλά χωρίς σέλα....
Ψιτ εεεε συ φώναξε εεε άνθρωπε σε σένα μιλάω κοίτα με ......
Ξαφνικά άνθρωπος και άλογο σταματάνε και κοιτάνε γεμάτοι απορία το δελφίνι ....
ναι ,ναι εδώ στην θάλασσα είμαι ...
Τι νομίζατε ότι όλοι περπατάνε όχι κολυμπάνε ....
Τι θέλεις του απάντησε ο άνθρωπος ..Να μάθω το όνομα σου ....
χαχαχα Γέλασε Γητευτή με λένε ...Τι σόι όνομα είναι αυτό .....
Δεν είναι αλλά για σένα αυτό θα είναι ...
Και γιατί παρακαλώ σε λένε έτσι ....αποκρίθηκε το Δελφίνι ....
Γιατί μπορώ και δαμάζω και την πιο άγρια ψυχή χωρίς βία, χωρίς πίεση με ένα χάδι και υπομονή......
Σκέφτηκε πάλι το δελφίνι, και είπε: ..... είσαι τρελός θα σε σκότωνε ...και ο Γητευτής του απάντησε
......δεν μπορεί να σκοτώσει κανείς κάποιον που γύρισε την πλάτη στο θάνατο......και έφυγε
..ΕΕΕ εεε μη φεύγεις μη μη φώναξε το δελφίνι και μένα τρελό με λένε μη φεύγεις
 ....θέλεις να κάνουμε παρέα?.....
Γέλασε ο γητευτής και απάντησε θέλεις να μετρήσουμε την τρέλα μας ?
Το δελφίνι καταχάρηκε ναι ναι ναι θέλω......Και συνέχιζε να κολυμπάει πλάι του στην άκρη της Θάλασσας εκεί που το κύμα σκαει ....και ο Γητευτής δίπλα του, πάντα δίπλα του....
Οι μέρες πέρναγαν και ήταν πάντα μαζί ο Γητευτής και το δελφίνι.....
Μιλούσαν ώρες μέχρι που βράδιαζε μέχρι που ο ήλιος πάλι έσβηνε και ο Γητευτής έπρεπε να φύγει......
Το σκοτάδι πάντα εκεί, το δελφίνι φοβόταν αλλά δεν μιλούσε....Ώσπου ένα βράδυ λίγο πριν ο ήλιος κοιμηθεί λεει ο Γητευτής στο δελφίνι .....Σ αγαπάω μου λείπεις όταν τη νύχτα φεύγω , φοβάμαι όταν δεν είμαι εκεί να σε προσέχω ....φοβάμαι μη βρεθεί κάποιος και σου κλέψει την χαρά , την ζωή ,εσένα.....
Το δελφίνι έμεινε εκστασιασμένο.......
....πως ήξερε πως μπορούσε να ξέρει τη ένιωθε ....
Κατέβασε τα μάτια και ένα δάκρυ ενώθηκε με την θάλασσα, και του αποκρίθηκε.......
....... και μένα μου λείπεις όταν ο ήλιος κοιμάται , φοβάμαι το σκοτάδι ,
..............ακόμα και όταν τα αστέρια ανάβουν σαν χιλιάδες κεριά στον ουρανό.....
 το φως είναι αχνό και οι σκιές είναι δίπλα μου....
Σου υπόσχομαι του είπε ο Γητευτής , σου υπόσχομαι δεν θα σε αφήσω......
....... ποτέ θα ζήσω για πάντα μαζί σου όπου είναι αυτό το μαζί....
Μα πως θα γίνει αυτό αποκρίθηκε το δελφίνι εσύ στη στεριά
και εγω στη θάλασσα πολύ μακριά ο ένας απ τον άλλον......
Εσύ να μ'; αγαπάς αποκρίθηκε ο γητευτής και κανείς ποτέ και τίποτα δεν θα μας χωρίσει.....
Σ';αγαπω , πολύ αλλά.....σσσσσς είπε ο Γητευτής μη πεις τίποτα να μ';αγαπάς και να μου χαμογελάς......
Όταν φοβάσαι κλείνε τα μάτια σκέψου και φώναξε με θα με δεις δίπλα σου........
χαχαχαχαχαχα γέλασε το δελφίνι τελικά είσαι πιο τρελός.....αύριο γητευτή αύριο.....
Έφυγε τρέχοντας στα βάθη της θάλασσας .....και με την άκρη του ματιού του είδε τον γητευτή να καλπάζει στην άκρη του νερού....Αύριο πάλι...
Από κείνη την ημέρα και μετά ο Γητευτής και το Δελφίνι ήταν πάντα μαζί όπου παντού......
Μια μέρα εκεί που γελάγανε και μιλάγανε και πότε το δελφίνι ανέβαινε στο βράχο
 και πέταγε νερό στον γητευτή πότε εκείνος βούταγε στο νερό...εκεί πλάι πάνω στο βράχο το δελφίνι φωνάζει ....αααααααααα Γητευτή κοίτα...πριν προλάβει ο γητευτής να μιλήσει ....το δελφίνι έτρεξε....
Αχ δελφινάκι αχ ποτέ δεν με ακούς ....Μα κοίτα τρέχει το δελφίνι και τι οοο τι είναι αυτό .....
αααααααααααααααααααα Γητευτή ένα φανελάκι
ναι ναι να ένα φανελάκι από μετάξι μόνο του εδώ πω πω
 Γητευτή κοίτα κοίτα είναι απαλόοοοο ναι ναι ναι ....θέλω να το φορέσω ....
Ο Γητευτής απάντησε στο δελφίνι πόσες φορές σου είπα να προσέχεις εεε πες μου πόσες φορές ..
Το δελφινάκι κατσούφιασε μα δεν έκανα κάτι ....
να το είδα από μακριά που γυάλιζε και ήθελα να το δω από κοντά.....
Ξαφνικά το φανελάκι μίκρυνε ....ωπ τι έγινε γιατί γιατί.....
Γητευτή τα φανελάκια μεγαλώνουν και μικραίνουν ρώτησε το δελφίνι ....
Όχι απάντησε ο Γητευτής ε αυτό πως το έκανε ....Χμμμ......
Τότε μέσα στην ησυχία ακούστηκε μια φωνή...απλά φοβήθηκα ,
είπε δειλά το φανελάκι....ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ............
................Γητευτή μιλάειιι μιλάει μιλάει...Αν είναι δυνατόν...
Βρε δελφινάκι μου. βρε μωρό μου. όλα τα παράξενα συ τα βλέπεις......
σους είπε το δελφίνι άστο να μιλήσει....
Καλημέρα είπε το φανελάκι....Καθόμουν εδώ και αγνάντευα τη θάλασσα,
 μέχρι που είδα το δελφίνι και είπα να σηκώσω το μανίκι ψηλά για να με δει ....
χαχα σε είδα σε είδα είπε το δελφίνι .......
Ένιωθα μόνο μου και σας είδα παρέα μετά και είπα μήπως και θέλετε και μένα ....
Χμ σκέφτηκε ο Γητευτής......και δεν απάντησε....
Το δελφίνι τότε πετάχτηκε και είπε γιατί όχι.....
Αλλά πρέπει να σε μάθουμε πως θα έρθεις μαζί μας με ποιον θα πας,
 εγώ είμαι στο νερό και ο Γητευτής στην ξηρά ....
αν έρθεις μαζί μου θα είσαι πάντα μουλιασμένο και θα κρυώνεις ....
μα είσαι πολύ γλυκό δελφινάκι είπε το μεταξένιο.....
χιχιχιχιι ναι ναι το ξέρω....
Όση ώρα μιλούσα ο γητευτής παρακολουθούσε,
 πάντα με το άγρυπνο βλέμμα του την συζήτηση δεν μετείχε....
Λοιπόνννννν λεει το δελφινάκι αν έρθεις μαζί μου θα είσαι πάντα λούτσα αν πας με τον γητευτή θα είσαι πάντα στεγνό αλλά γεμάτο σκόνη και ο αέρας μπορεί και να σε σκίσει τα χρώματα από τον ήλιο θα ξεθωριάσουν...και....
Εκείνη την στιγμή μπαίνει στην μέση ο Γητευτής ....
Μεταξένιο που ξέρεις ότι το δελφινάκι είναι γλυκό....
Οπ ξαναμαζεύτηκε το φανελάκι ελααααα ελλλαα ..............
είπε το δελφίνι έλα μη φοβάσαι έτσι είναι πάντα αλλά μ';αγαπάει
 και θέλει να με προστατεύει δεν το κάνει από κακό .................
................είναι η πιο χρωματισμένη καρδιά που έχω γνωρίσει και η πιο καθάρια ψυχή.....
Με το πιο κοφτερό , σπινθηροβόλο και αληθινό βλέμμα που έχεις δει ποτέ....
Λοιπόν μη χάνουμε την κουβέντα μας λεει το δελφίνι ...
Πως φανελάκι μου μεταξένιο θα έρθεις ναι ναι θέλω αλλά πως με ποιον ...
Το φανελάκι σκέφτηκε σκέφτηκε χμμμ απάντησε οκ θα σου πω αύριο όχι σήμερα
πρέπει να το σκεφτώ γιατί θέλω και σένα πολύ δελφινάκι ...
να δω την θάλασσα αλλά και τον Γητευτή η γη πάντα δίνει ζωή και χαρά ....
Θα σας πωωω είπε και χάθηκε πάω .....
Έμεινε το δελφινάκι όλο απορία να κοιτά ένα φανελάκι μεταξένιο να χάνεται μέσα στην καλοκαιρινή αύρα......
Πάμε γητευτή αύριο πάλι εδώ .....
Την άλλη μέρα το πρωί το δελφίνι ήταν στο λιμανάκι που συναντιόντουσαν με τον Γητευτή, πιο νωρίς ...
Αντεεε πάμε σου λεω θέλω να δω .....Πω πω δελφίνι είσαι τόσο ανυπόμονο απάντησε ο Γητευτής...
Τι σου έμαθα εεε ? Το Δελφίνι στραβομουτσούνιασε και άρχισε να λεει ....
Ότι πρέπει να έχουμε υπομονή για να επιτύχουμε κάτι στην ζωή μας ....
ότι μόνο με υπομονή μπορούμε να υπερβούμε τα πάντα....
Ο Γητευτής προσπαθούσε να κρύψει το χαμόγελό του , σκεπτόμενος αχ πόσο θέλω να το ζουλήξω......
Άντε οκ τα είπα Γητευτή πάμε τώρα....
Καλά καλά καλά είπε ο Γητευτής που ποτέ μα ποτέ δεν χάλαγε χατίρι στο Δελφινάκι του....
Γιατί ήταν το δικό του δελφινάκι....Πάνε στο βράχο που είχαν βρει το μεταξένιο μα εκείνο δεν ήταν εκεί...
Το δελφίνι κατσούφιασε ..Δεν είναι είπε.....
Είδες που σου είπα με υπομονή δελφίνι απάντησε ο Γητευτής θα έρθει μα και συ τώρα τα θες όλα....κάτι μπορεί να έτυχε....Γητευτή ναι ναι τώρα τα θέλω όλα τώρα και σλαπτςςς να πάρε ένα μπουγέλο από θαλασσινό νερό απ την ουρά μου.....ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ κοίτα πως σε έκανα.... γέλαγε το δελφινάκι....
Ουπς μόλις είδε το βλέμμα του να σπινθηρίζει μαζεύτηκε στην γωνιά του....
και εκεί που ήταν έτοιμο να του κλαφτεί του γητευτή το δελφινάκι να μη το μαλώσει ακούγεται ένας θόρυβος ....
Κάτι ανάμεσα σε πέταγμα και γιου χουυυυυ......Γητευτή τι είναι αυτό?.....
κοιτάνε και οι δύο πότε στην θάλασσα πότε στην ξηρά τίποτα ...
Το πέταγμα όμως συνεχιζόταν και το γιουχου ακουγόταν ...
Ξαφνικά εεεε οππππππππππππ ήρθα και ρω ....ήταν το φανελάκι......
χαχαχααχαχ το μεταξένιο αλλά δεν ήταν μόνο του όχι ήταν με έναν ερωδιό μαζί......
Πω πω γίναμε πολλοί ναι ναι ναι φώναξε το δελφίνι .......Τελικά το σκέφτηκα πολύ αυτό που μου είπατε παιδιά
 είπε το μεταξένιο και είπα να φέρω και τον Ερωδιό μαζί μου .....
ξέρω ξέρω δεν ρώτησα αλλά ακούστε με και μετά αποφασίστε.....
Έτσι ο Γητευτής και το δελφίνι κάθησαν στην άκρη της θάλασσας
και περίμεναν να ακούσουν το Μεταξένιο να μιλάει ....Σκέφτηκα ότι οι φίλοι,
 δεν χωρίζουν ποτέ όμως ζούμε όλοι σε διαφορετικούς κόσμους....
Εσύ δελφίνι στο νερό , η Γητευτής στην ξηρά , εγώ παντού μπορώ.....
Σκέφτηκα λοιπόν ότι οι φίλοι μοιράζονται και εμπειρίες και σκέψεις
και συναισθήματα είπα λοιπόν πως θα γίνουν όλα αυτά όταν από τα στοιχεία της γης
μας λείπει ο αέρας και πως θα μπορώ εγώ να είμαι συνέχεια με τους φίλους μου χωρίς
 να πρέπει ή να μουλιάζω ή να ζεσταίνομαι.....Βρήκα την λύση και είπα
στον ερωδιό να με συντροφεύει ακριβώς δίπλα σας ......
Έτσι θα μπορούμε όλοι μαζί να περνάμε συνέχεια μαζί....Όλοι για έναν και ένας για όλους έλεγαν...
Ο Γητευτής που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν μίλαγε είπε...
Μεταξένιο είναι πολύ νωρίς να τα λες αυτά ....το ξέρω είπε το μεταξένιο αλλά πάντα μια καλή αρχή δείχνει κάτι
......δείξε μου λίγο από την εμπιστοσύνη σου και θα δεις .......
Ο Γητευτής τότε είπε ...Μεταξένιο εγώ θέλω το δελφινάκι μου να χαμογελάει πάντα να είναι ευτυχισμένο και όταν αυτό γελάει εγώ παίρνω δύναμη για κείνο τα πάντα....Πες μου τι σκέφτηκες λοιπόν ....
Είμαστε τέσσερις εγώ μπορώ να σας πω από που ξεκίνησα και έγινα φανελάκι ,
σκέψεις αγωνίες εμπειρίες όλων αυτών που συνετέλεσαν για να γίνω εγώ ,πως νιώθω ,
τι μοναξιά μου και την δύναμη της γης , την αγάπη μιας γυναίκας που πέρασε από την ζωή μου
και πήρε το μετάξι και το έκανε φανελάκι, την απελπισία μου όταν την έχασα
 και έμεινε το τελευταίος κόμπος άδετος......εσύ δελφινάκι θα κοιτάς την θάλασσα
και μέσα απ το γαλάζιο θα ηρεμείς την άγρια ψυχή που έρχεται θα μας λες για τις φουρτούνες
 και ο γητευτής σου θα είναι πάντα εκεί να σε προστατεύει και να κραδαίνει
τις άγριες ψυχές που πάνε να μας πλησιάσουν , πρώτα για σένα και μετά αν θέλει και για μας.....
Ο ερωδιός από ψηλά θα μας μεταφέρει τα χαρμόσυνα νέα της γης με σφαιρικό μάτι ,
 το ουράνιο τόξο που έρχεται και την μετανάστευση των πουλιών για κλίματα ζεστά .....
γνωρίζοντας μας ότι ο χειμώνας έρχεται και το αγκάλιασμα πρέπει να γίνει πιο ζεστό .......
Έτσι λοιπόν σκέφτομαι να ξεκινήσουμε και που ξέρετε μπορεί στο τέλος να γίνουμε φίλοι καρδιακοί ....
μα και έτσι αν δεν γίνει θα έχουμε ζήσει όλοι μας από τις εμπειρίες μας και θα μιλάμε με πιο τρυφερές φωνές στους γύρω μας, ίσως έτσι να μαλάκωναν οι άνθρωποι και έβλεπαν ότι με τρυφερότητα και βουνά μετακινούνται ........
Ίσως έτσι άλλαζε το χρώμα του γκρι και γινόταν λευκό....αν πάλι όχι ....
Δεν πειράζει θα βλέπαμε εμείς ότι δεν είμαστε μόνοι .....Ετσι ξεκίνησε η μέρα τους .....
Ψηλά πέταγε ο ΕΡωδιός , το δελφίνι κολύμπαγε, η Γητευτής κάλπαζε στο υπέροχο άλογο του και το φανελάκι μια στον έναν μια στον άλλον....Τον μόνο που κούραζε λίγο ήταν τον ερωδιό που απλά χρησιμοποιούσε τα φτερά του για να το πηγαίνει μια στη ξηρά μια στο νερό.....
Ξαφνικά ΄Ερωδιός κάνει μια απότομη βουτιά και χάνεται...Το δελφίνι σάστισαι.....Ωπ που πήγε το πτηνό ρώτησε γελώντας.....Ο Γητευτής σπιρούνησε το άλογο και πήγε μπροστα λέγοντας ...δελφινάκι μη πας πουθενά και το εννοώ....
Καλά καλά είπε το δελφίνι και πήρε το μεταξένιο....έλα δω εσύ σήμερα μου κανες μούτρα ναααααααα πάρε και αυτή να πάρε και την άλλη και μια πάνω το φανελάκι μια μέσα στο νερό .....χαχαχαχα...
Η ώρα πέρναγε και ούτε ο Ερωδιός ούτε ο Γητευτής φαινόντουσαν πουθενά...έτσι φανελάκι και δελφινάκι είπανε
...εντάξει θα τα ακούσουμε αλλα δεν πειράζει....στο πέρασμα τους για να πάνε είδαν και τους δυο να κοιτάνε μια νεράιδα...πεσμένη στο έδαφος ...πω πω ... είπε το δελφίνι φανελακιιιιιιιιιιιιι κοίτα κοίτα μοιάζει με την τινκερ μπελ ναι ναι
φανελάκι κοίτα .....που που να κοιτάξω λέει το μεταξένιο ΄καλέ εκεί κοίτα μια νεράιδα η Τινκι ναι ναι
δεν την βλέπεις γιατί δεν λαμπυρίζει ....χμμ αναρωτίθηκε το δελφίνι
γιατί δεν λαμπυρίζει όλες οι νεράιδες φεγγοβολούν....
Μεταξένιο στο παραμύθι του πητερ πάν μόλις κάποιος έλεγε ότι
δεν πιστεύει στις νεράιδες κάποια πέθαινε....λες να είναι και εδώ το ίδιο...
μπα λέει το μεταξένιο....
Λοιπόν το αποφάσισα θα πάω να δω και ας με αγριοκοιτάξει ο Γητευτής ....θα κουνίσω την ουρά μου και θα του περάσει
Πάει κοντά αλλά δεν έβλεπε το δελφίν....πλησιάζει ακόμα πιο κοντα
περιμενεεε φωνάζει το μεταξένιο....άντε κουνήσου ανέβα πάνω μου δεν μπορεώ είμαι περίεργη
ωωωωωωωω ..............ωωωωωωωωωωωωωωω.......... τι όμορφη νεράιδα
είπε το δελφίνι ....αλλά τόσο άσπρη ......τόσο μελαγχολική.....Γητευτή θα πεθάνει?
Δελφίνι μου κανείς δεν πεθαίνει αν δεν το θελήσει.....κι αν γητευτή ? ....εμείς τι θα κάνουμε?
Δελφινακι μου δεν παλεύει αφέθηκε κουράστηκε, μας είπε ότι έψαχνε καιρό να βρει το νερό της
νεραιδοπηγής και δεν άντεξε.....
Μα που είναι Γητευτή μου το νερό αυτό.....είπε το δελφίνι ....το μεταξένιο είπε να την σκεπάσω εγώ να μη κρυώνει?
σουσσσ είπε το δελφίνι μη μιλας να δούμε που θα ΄βρούμε το νερό...καλά ντε είπε το μεταξένιο μη μου φωνάζεις
φοβάμαι και το ξέρεις ....καλά συγνώμη αποκρίθηκε το δελφινάκι δεν θα το ξανακάνω
στο υπόσχομαι , του είπε και του έδωσε ένα δελφινόφιλάκι ....
Δελφινάκι θα πάψεις να μιλάς για να σου πω που θα βρούμε τη νεραιδόπηγή....
το δελφίνι με ένα ένοχο ύφος σταμάτησε....
Ψυχή μου του καθενός μας η νεραιδόπηγή είναι εκεί που δεν υπάρχει λογική, δεν υπάρχει πρέπει, γιατί,
υπάρχει μόνο θέλω.......Θέλω να ζήσω,θέλω να αγαπηθώ, θέλω να υπάρχω και όχι να υφίσταμαι...
θέλω να μου φυσίξεις τον αέρα στα μάτια μου μπροστά και να δω την ζωή μας,
θέλω να νιώθω την αύρα της αγάπης σου,το θέλω γιατί το αξίζω...
το δελφίνι κοίταγε τον γητευτή όλο απορία.....καλά του είπε και τόσο δύσκολο είναι να το βρεις αυτό
Δελφίνι μου εσύ φοβάσαι το σκοτάδι έτσι δεν είναι? ναι έτσι είναι αλλα το ζω ....ναι ψυχή μου απάντησε
ο γητευτής αλλά ο κάθε ένας μας είναι μοναδικός ....
Ναι αλλα πρέπει να ζήσει η νεράιδα είναι τόσο όμορφη και αν όλες
πεθάνουν μετά πάει ην νεραιδοχώρα και μετά η γοργονοχώρα και μετά
όλα τα παιδιά θα κλαίνε και όλα θα αλλάξουν χρώμα και θα είναι σκούρα
και η βασίλισσα του χιονιού θα σκεπάσει τα πάντα με το λευκό μανδύα και ....΄
σουσσσ είπε ο Γητευτής όταν αρχίζεισ και μιλάς δεν σταματάς δελφίνι μου
Φανελακι πες κάτι και εσύ και σταμάτα να κοιτάς έτσι κάνε κάτι....
Εγώ δελφινάκι της μίλαω δεν βλέπεις , την σκέπασα να μη κρυώνει της είπα είμαι εδώ θα μεγαλώσω κι άλλο να σε ζεστάνω ,
ο Ερωδιός της κάνει σκιά με τα φτερά του για να μη τη χλωμιάσει ο ήλιος.....Γητευτή εσύ? ρώτησε το δελφίνι....
εγώ ψυχή μου απο μακρία θα διώξω τις άγριες ψυχές.....θα της ημερέψω ....εντάξει και γω εγώ τι θα κάνω αναρωτήθηκε
εσύ δελφίνι θα γελάς , θα κάνεις βουτιές ψηλά σηκώνοντας την θάλασσα ...
δυνατά όμως να φτιάξεις με το νερό βροχή και μέτά ένα ουράνιο τόξο να κάνουμε τσουλήθρα.......είπε το μεταξένιο....
θα δεις η νεράιδα θα ξυπνήσει γιατί η δύναμη του ενδιάφεροντος ξυπνάει κάθε ψυχή που
στεναχωριέται, χάνεται , η φιλιά δελφίνι μου όπου και αν είναι, ότι μορφή και αν έχει ζωντανεύει ακόμα
και το μαύρο για να το κάνει κόκκινο της ανατολής και όχι ροδί της δύσης."