"Τίποτε δεν είναι τυχαίο"

                                     *** Τίποτε δεν είναι τυχαίο***

Ανάλογα με τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας, μέσα από την εργασία, από τυχαίες συναντήσεις, γνωρίζουμε ανθρώπους...Ανθρώπους τους οποίους, κάτω υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο χώρο, σε ένα άλλο timing, σε μια άλλη εποχή, δεν θα τους συναντούσαμε ποτέ..Δεν θα ξέραμε πως υπάρχουν...Άνθρωποι, οι οποίοι, είναι διαφορετικοί από τα δεδομένα μας...Από τα "κοινά" μας ενδιαφέροντα...Αλλά στο "πέρασμα" του χρόνου, έγιναν άνθρωποί μας...........Άνθρωπός μου...ποιος είναι ο άνθρωπός μου".....Αν γυρίσουμε στις "σελίδες" σοφών ανθρώπων, θα θυμηθούμε σοφά λόγια...

"Αν ήξερες τι είναι ο άνθρωπος θα ήσουν πιο ευτυχισμένος"
"Μοιράζεσαι ιδέες, σκέψεις, ανάγκες, αισθήματα, όνειρα, αξίες, χρόνο, αντικείμενα"...
"Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που μετράει δεν είναι να μιλάς , αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις"...
"Φίλος είναι αυτός που ξέρει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σ αγαπάει"..
"Όταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νιώθεις πόσο τους αγαπούσες".
"Ο άνθρωπος αποτελείται από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους. Από κείνον που εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε πως είμαστε, από κείνον που οι άλλοι πιστεύουν πως είμαστε και από κείνον που πραγματικά είμαστε"...

Έτσι λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας ονομάζονται "σταθμοί"... Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποί μου... Εκείνοι που μ' έκαναν να θέλω να τους πλησιάσω, να τους γνωρίσω, να τους μάθω, να έρθω κοντά τους....Να τους δω... με τα μάτια μου....με τις αισθήσεις μου...να τους κάνω σκέψη μου...να τους κάνω εικόνα μου....να τους κάνω "ανάγκη"... Η ανάγκη αυτή να είναι ανθρώπινη, να είναι ειλικρινή, να είναι αληθινή και μη αναπόφευκτη... Η ανάγκη της "ουσίας"... την ουσιώδη ανθρώπινη ανάγκη...
Να θέλω να τους έχω στην καθημερινότητά μου, να τους νιώθω, να ανησυχώ, να αγωνιώ, να χαίρομαι.... Να χαμογελώ .... 
Οι άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς είναι εκείνοι που νοιάζονται για σένα...
Που θέλουν να σε έχουν στην καθημερινότητά τους, να σε νιώθουν, να ανησυχούν, να αγωνιούν, να χαίρονται...Να χαμογελούν...

Έτσι λοιπόν , το λιγότερο που έχω να κάνω στους "ανθρώπους" μου, είναι να τους δείχνω τα συναισθήματά μου...Αυτό που νιώθω...αυτό που αισθάνομαι...αυτό που πιστεύω....
αυτό που είμαι....
Μέσα σ αυτούς, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορώ να τους έχω στην καθημερινότητά μου...γιατί το timing είχε άλλα σχέδια, γιατί η καθημερινότητα άλλαξε, γιατί ακολουθούμε τις επιλογές που θεωρούμε πως θα κάνουν την ζωή μας πιο απλή..πιο όμορφη, πιο άνετη...
.......πιο  α ν θ ρ ώ π ι ν η...
Η σκέψη...η θύμηση....η νοσταλγία της καθημερινότητας...το συναίσθημα...είναι όλα αυτά και άλλα πολλά που με φέρνουν κοντά τους...και ενώ λείπουν από την καθημερινότητά μου...με ένα μαγικό τρόπο, είναι κοντά μου...στο πιο αγνό σημείο μου............

                                                      Αφιερωμένο με πολύ αγάπη στην Ράνια....

"Το ρολόι η χειρότερη εφεύρεση του ανθρώπου ....

υπάρχει για να σου θυμίζει τον χρόνο που τρέχει , κυλάει σαν την βροχή στα ακροδάχτυλα ...

Μικρό παιδί προσπαθούσες να πιάσεις την σταγόνα μα πάντα κύλαγε ....

αφήνοντας πίσω μικρές δροσοσταλίδες να σου θυμίζουν το πέρασμα της ....

στέγνωναν ξεχνιόντουσαν και συ εκεί να περιμένεις την επόμενη για να δεις το ουράνιο τόξο ....

Οι ώρες τρέχουν και συ μαζί τους ...

Από την ημέρα που γεννήθηκες το ρολόι είναι αναπόσπαστο μέρος σου,

 κάτι σαν την καρδιά σου λες ,και αν σταματήσει πότε θα πεθάνεις ...;.

Τι παράξενο, τρέχεις να προλάβεις γιατί αν σταματήσει θα πεθάνεις και έτσι ξεχνάς να ζήσεις ...

....σχήμα οξύμωρο......

Όλοι προσπαθούμε να αναλώσουμε τον χρόνο μας για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη, με αποτέλεσμα να μη τη ζούμε..

Ενα ρολόι, ένας λεπτοδείκτης, που καθορίζει τα πάντα ....

πότε θα τα κάνουμε, πόσο θα διαρκέσουν .....χωρίς να μπαίνουμε στην διαδικασία να τα ζούμε, να τα βιώνουμε, να τα χαιρόμαστε, .....

ρομπότ, αυτό ναι, σωστά, αυτό είμαστε, ρομπότ ...

που απλά κινούνται για να επιβιώνουν μέσα στον αδηφάγο χρόνο που σου κατατρώει την ψυχή .....

Το ξέρεις το φωνάζεις κι όμως πάλι κουρδίζεις το ξυπνητήρι το πρωί ....

και προχωράς παρακάτω ....

Ρολόι, όλα καλοκουρδισμένα ....και συ εκεί, να προσπαθείς να προλάβεις ...

....ΤΙ ...άλλες φορές ξέρεις, άλλες πάλι όχι ...Το κοινό σκοπό .....τον καθημερινό στόχο με την ζωή,

Τον προλαβαίνεις άραγε ? Ναι η επίτευξη έρχεται ,ναι, αλλά ποιο το όφελος ?

ΠΟΙΟ .???

Δεν τον έχεις ζήσει, αυτό το στόχο, όχι, απλά τον πραγματοποίησες, έφτασες στο τέρμα,

 αλλά το ταξίδι για το τέρμα δεν το είδες, απλά το προσπέρασες ....

Έτσι περνάει και η ζωή σαν ρολόι ....

Τα τόξα της σου καρφώνουν το πρόσωπο γεμίζοντας το ρυτίδες ...

κάθε ρυτίδα και μια χρονιά γεμάτη εμπειρίες ....

μια χρονιά πιο σοφός ...πιο ώριμος ...πιο προσγειωμένος ....

Άραγε θα προλάβεις το  ρολόι ποτέ ? Θα χρησιμοποιήσεις αυτή την σοφία σε κάτι για σένα?

 'Η θα προσπαθήσεις επί ματαίω, να την μεταφέρεις στην επόμενη γενιά?

Παίρνοντας την σταθερή απάντηση ...Την ίδια που έδωσες κάποτε και συ.

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΓΩ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΟΥ, ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ,

 ΑΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΡΟΛΟΙ ΝΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΣΩ ΕΓΩ ...

και τότε να αναλογιστείς τελικά κυνηγάς τον χρόνο, κυνηγάς το ρολόι, που τελικά σε κυνηγάει ....

Σε πιάνει αλλά δεν το βλέπεις, παρά μόνο όταν απέναντι του βάλεις τον καθρέφτη ...

Ναι αυτόν

..Δες το ! δες το ρολόι, μέσα από αυτόν είναι η μόνη στιγμή που θα δεις τον χρόνο να γυρίζει πίσω ....

Είναι η μόνη στιγμή που θα μπορέσεις να πεις, "ναι μπορώ να γυρίσω το χρόνο" ....

Κάντο αλλά μη κοιτάξεις εσένα, γιατί θα δεις την αλήθεια και αυτή είναι πικρή ....

Το χρόνο δεν τον γυρνάς , το ρολόι δεν το σπας , η ώρα τρέχει ...

Πάψε να την κυνηγάς δεν κερδίζεις τίποτα ....

Γίνε φίλος με τον χρόνο, αγάπησε το ρολόι, αλλά μη το αφήσεις να σε διαφεντέψει άλλο ....

Έχεις χρόνο, δεν τελειώνει ποτέ ..Ατελείωτος είναι ...;.παίξε μαζί του, μη τον αφήνεις να παίζει ,

αδικείς τον εαυτό σου, δεν υπάρχει χρόνος, γι αυτό άλλο ...

Η ζωή αρκετά θα σε αδικήσει μη το κάνεις και συ για σένα ...

Βρες το χρόνο, μη το κυνηγάς, είναι δίπλα σου απλά δώστου αξία ...

.Ένα λεπτό είναι αρκετό για να δεις το απλό ...

Πιο είναι αυτό ?

Μα δεν θα στο πω εγώ, δες γύρω σου, τα λουλούδια δεν έχουν ρολόγια, κι όμως ζουν,

ο ήλιος δεν ξέρει να μετράει, και όμως είναι ακριβής, το φεγγάρι κοιμάται και ξυπνάει στην ώρα του ....

Άρα και συ μπορείς να πεις ,ο χρόνος τελειώνει, αρχίζει, παγώνει ,σταματάει εδώ, σε αυτό το απλό χάδι του αέρα

στο πρόσωπο σου ,ίσα -  ίσα για να σε κάνει να αναπνεύσεις ...

Μια ανάσα ο χρόνος όλος, μια ανάσα ένα λεπτό ένα ρολόι και πάλι απ την αρχή ...;"

"ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ".....

Το καλύτερο κόσμημα που μπορεί να σου χαρίσει κάποιος, είναι το χαμόγελο στα χείλη σου..


Η ζωή χωρίς συναισθήματα θα ήταν άδεια, άχρωμη, τα συναισθήματα, μας ενεργοποιούν, μας προφυλάσσουν, μας προειδοποιούν, μας κάνουν χαρούμενους, διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, μας φέρνουν κοντά με άλλους ανθρώπους, βέβαια, δεν ξεχνάμε και την αρνητική τους πλευρά, έτσι είναι όμως η ζωή αν δεν είχε άσχημες στιγμές δεν θα εκτιμούσαμε τις θετικές. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Φρειδερίκος Νίτσε, ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…
Αν και όταν νιώθουμε ένα συναίσθημα ξέρουμε απόλυτα τι νιώθουμε, όταν μας πουν να ορίσουμε ένα συναίσθημα ή να πούμε πως αισθανόμαστε την δεδομένη στιγμή που μας ρωτούν, δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε. Η έκφραση των συναισθημάτων είναι συχνά δύσκολη, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Πολλές φορές, δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε ένα συναίσθημα, άλλες φορές δεν θέλουμε να το εξωτερικεύσουμε και το κρατάμε μέσα μας, αφήνοντας το να διογκώνεται, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να κάνει μια μεγάλη έκρηξη. Επίσης, είναι συχνό φαινόμενο να παρερμηνεύουμε ένα συναίσθημα και να αντιδρούμε λανθασμένα και έπειτα όταν ηρεμήσουμε το επαναξιολογούμε και βλέπουμε την κατάσταση με «άλλο μάτι».


Τελικά ποιος είναι δυνατός, αυτός που κρατά μέσα του τα συναισθήματα του και αδύναμος αυτός που τα εκφράζει; Αυτή είναι μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, καθώς ο άνθρωπος που εκφράζει τα συναισθήματά του υποδηλώνει συνειδητότητα, γνώση του εαυτού του, ικανότητα να γνωρίζει τι αισθάνεται κάθε φορά και να το εκφράζει με τον κατάλληλο τρόπο.

Στα συναισθήματά μας δεν χρειάζεται να κάνουμε "εκπτώσεις"...είναι ένα δικό μας κομμάτι, που μας ακολουθεί..

Όσο διατηρούμε κουκουλωμένα τα βαθύτερα συναισθήματα μας, τόσο περισσότερο μοιάζουμε με τον άνθρωπο που προσπαθεί να περπατήσει ενώ το ένα του πόδι το σέρνει, είναι τραυματισμένο, πονάει. Προσπαθεί να μην του δίνει σημασία κι όλο αναρωτιέται τι φταίει και δεν μπορεί να προχωρήσει… Απλά, χρειάζεται να θεραπεύσει και το άλλο του πόδι. Ομολογουμένως, μια τέτοια θεραπεία μπορεί να είναι δύσκολο να την κάνουμε ολομόναχοι. Μπορεί να χρειαζόμαστε κάποιον συνοδοιπόρο. Κάποιον που να μπορεί να μας ακούσει ειλικρινά, να σταθεί δίπλα μας στα εμπόδια της διαδρομής, να μας υποστηρίξει στην αποκάλυψη των κουκουλωμένων κομματιών μας και στη δημιουργία νέων οριζόντων στη ζωή μας... 

Όταν λοιπόν υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως το μυαλό σου θα εκραγεί από τις πολλές σκέψεις...Εκφράσου...