ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Η απογοήτευση είναι η "μητέρα" της απελπισίας...


H ερωτική απογοήτευση είναι μια συναισθηματική κατάσταση η οποία συντίθεται από πολλά επιμέρους συναισθήματα. . Ένα κυρίαρχο συναίσθημα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η θλίψη για την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, ενός ανθρώπου που είχε σημαντική θέση στη ζωή μας - είτε μόνο συναισθηματικά είτε και πρακτικά. Δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τη θλίψη αυτή ως ένα είδος πένθους. Eίμαστε θλιμμένοι επειδή «χάσαμε» έναν άνθρωπο, επειδή δεν μπορούμε να τον έχουμε πια. Tο ότι ο άνθρωπος αυτός ζει, υπάρχει, αλλά κάπου αλλού, με κάποιους άλλους, για τους περισσοτέρους δεν είναι παρήγορο? Αντίθετα, πολύ συχνά εντείνει την απογοήτευση. Aυτό συμβαίνει και επειδή μας λείπει η συντροφιά του, αλλά και γιατί έχουμε συνηθίσει να «μας ανήκουν» αυτοί που αγαπάμε, και μάλιστα αποκλειστικά. Ένα κομμάτι αυτής της θλίψης είναι και ο φόβος της μοναξιάς. Φανταζόμαστε τη ζωή μας χωρίς το πρόσωπο που ήταν μαζί μας και μας πιάνει ίλιγγος στη σκέψη τού πόσο μοναχική, άδεια και φτωχή θα είναι. Kαι βέβαια, αν πρόκειται για χωρισμό μετά από μακροχρόνια σχέση με κοινή ζωή, τρομάζουμε στην ιδέα τού πόσα πράγματα θα αλλάξουν στη καθημερινότητά μας.


Kύριο συστατικό της ερωτικής απογοήτευσης είναι ακόμη το αίσθημα της απόρριψης που νιώθει κανείς όταν δεν γίνεται αποδεκτός από κάποιον άλλον. Tο αίσθημα της απόρριψης είναι αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε «πληγωμένο εγωισμό». Στον πληγωμένο εγωισμό η θλίψη και η αυτολύπηση πάνε χέρι-χέρι με την οργή και το θυμό για το γεγονός ότι μας μείωσαν και δεν αναγνώρισαν την αξία μας! Στην ερωτική απογοήτευση όμως συμβαίνει κάτι που κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα: O θυμός και η οργή συνήθως δεν μπορούν να στραφούν προς το πρόσωπο που μας έκανε να πονέσουμε, επειδή αυτό είναι το πρόσωπο το οποίο αγαπάμε και στο οποίο θέλουμε να είμαστε αφοσιωμένοι. Έτσι, συμβαίνει συχνά να στρέφεται ο θυμός προς τον ίδιο μας τον εαυτό, να υποτιμάμε, να κατηγορούμε, να μισούμε τον εαυτό μας (πολλοί άνθρωποι που περνούν ερωτική απογοήτευση λένε «μισώ τον εαυτό μου που δεν κατάφερε να κρατήσει αυτή τη σχέση»), όπως στην παιδική ηλικία, όταν οι γονείς μας μας πλήγωναν, μας μείωναν και απομέναμε να λυπόμαστε και να απαξιώνουμε τον εαυτό μας, που δεν τα καταφέρνει καλύτερα, ώστε να μας αγαπάνε οι γονείς μας περισσότερο.


Tο πώς αντιδρά κάποιος στην ερωτική απογοήτευση και το πόσο γρήγορα μπορεί να φανταστεί ξανά μια ζωή χωρίς τον αγαπημένο ή την αγαπημένη του φαίνεται, πάντως, ότι εξαρτώνται κυρίως από τις εμπειρίες δεσμών και χωρισμών που έχει από την παιδική του ηλικία και από τις «στρατηγικές» που έχει αναπτύξει για να αντιμετωπίζει τη θλίψη και την απογοήτευση. Όποιος είχε μια σταθερή σχέση με τα πιο κοντινά του πρόσωπα, αισθανόταν ασφάλεια και εμπιστοσύνη είναι πιθανότερο ότι δεν θα αντιδράσει με παραίτηση και κατάθλιψη και θα ψάξει τρόπους για να βοηθηθεί. Για όποιον, αντίθετα, οι σημαντικές σχέσεις της παιδικής ηλικίας δεν προσέφεραν σιγουριά αλλά φόβο και ανασφάλεια, είναι πιο δύσκολο να ξεπεράσει την απώλεια, το αίσθημα της ανεπάρκειας, της προσωπικής αποτυχίας και να αποκαταστήσει την τραυματισμένη του αυτοεκτίμηση. Όποιος έμαθε από μικρός ότι δεν μπορεί να βασιστεί στους άλλους είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να αποφύγει τον πόνο, χωρίς να ζητήσει βοήθεια και συμπαράσταση.


 Περίοδος «πένθους». Mια ερωτική απογοήτευση φέρνει πόνο και είναι μάλλον αναγκαίο και λυτρωτικό να υπάρχει χώρος για τον πόνο αυτόν στη ζωή μας. Kάθε σημαντική απώλεια χρειάζεται ένα διάστημα θλίψης και περισυλλογής για να ξεπεραστεί και να νιώσουμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Έτσι, λοιπόν, το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κλάψει κοιτάζοντας φωτογραφίες και αναπολώντας όμορφες στιγμές με το αγαπημένο μας πρόσωπο ίσως είναι απαραίτητο για να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, στην «ανασύνταξη δυνάμεων» και στο ξεκίνημα με καινούργιες προοπτικές, οι οποίες -αυτό είναι βέβαιο- πάντα υπάρχουν.