Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο λιγότερο ζω.

Κι όσο λιγότερο ζω, τόσο πιο γρήγορα γερνάω.

Άρα, όσο σκέφτομαι ότι γερνάω, γερνάω γρηγορότερα…

—-

Όσο λιγότερο σκέφτομαι, τόσο περισσότερο απορώ.

Κι όσο περισσότερο απορώ, τόσο παραπάνω υποφέρω.

Άρα, όσο δε σκέφτομαι ότι πονάω, πονάω περισσότερο…

—-

Με το Χρόνο λοιπόν, δεν θα πρέπει να έχω παρτίδες…

Μονάχα με τα σημάδια που αφήνει πάνω μου… 

 ........................................................

Μοναξιά...
Σιωπηλό έγκαυμα στο κορμί
ενας δρόμος που ξεμακραίνει
μια λέξη που δεν βγαίνει γιατί πνίγεσαι

Μια νύχτα είναι η ζωή
Μια νύχτα χωρίς φώτα
Κι έτσι στα τυφλά πώς να βρούμε άκρη
Φώτα ψευδαισθήσεως είναι οι άλλοι
Μα πώς ν’ αντέξεις φώς αν συνηθίσεις στο σκοτάδι…

Δωμάτιο άδειο από καρδιά
Δύο μάτια καρφωμένα στο τζάμι προσπαθούν να ξεφύγουν
Ζητάς στη σιωπή να μη φωνάζει
Μάτωσαν τ‘αυτιά σου απ’ τις φωνές…

Κι ο χρόνος περνάει από πάνω σου
Σαν κακομαθημένο παιδί και σε χλευάζει
Και φεύγει η νύχτα
Για να ξημερώσει πάλι νύχτα
Πιο βαθειά
Πιο σκοτεινή
Πιο βουβή
Πιο απότομη

Το λυχναράκι θα τρίψω στα όνειρά μου
3 ευχές θα κάνω:
Να γίνω νύχτα
Να μη με βλέπουν οι λάμψεις τις ύπαρξης
Να γίνω σιωπή
Να μη μ’ ακούν οι κραυγές που φωνάζουν
Να γίνω όνειρο
Να μη μπορεί πια να μ ‘αγγίξει η πραγματικότητα

Στάση, μες τη στάση του μυαλού
Στάση, μες το χρόνο που τρέχει
Στάση, για πάντα μες τη νύχτα της ζωής….