Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Προτιμώ να κάθομαι όλη μέρα

σαν σακί στην καρέκλα

και να ξαπλώνω όλη νύχτα

σαν πέτρα στο κρεβάτι μου.

Οταν έρχεται το φαγητό

ανοίγω το στόμα μου.

Οταν έρχεται ο ύπνος

κλείνω τα μάτια μου.

Το κορμί μου τραγουδάει

μόνο ένα τραγούδι:

ο άνεμος γκριζάρει

στην αγκαλιά μου.

Λουλούδια ανθίζουν.

Λουλούδια μαραίνονται.

Το περισσότερο είναι λιγότερο.

Λαχταρώ το περισσότερο.

...................................................

«Σήμερα είναι άσχημα, και κάθε μέρα θα 'ναι πιο άσχημα, ώσπου να φτάσει το χειρότερο». 

..................................

Τα όνειρα είναι του ύπνου μου φονιάδες

κι ο ύπνος φοβάται να έρθει,

δεν προτίθεται την υπόσχεσή του

να τηρήσει. Ξημερώνει μέρα

και να η γυαλιστερή καφετιά

πολυβιταμινούχα κάψουλα

πάνω στο τραπέζι της κουζίνας

όμοια με φέρετρο

που το κοιτάς από ψηλά.