ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα δείς δυο μάτια γαλανά
-- πόσος καιρός! -- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -- ήλιοι χλωμοί --
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...


..............................................


Καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία,
να 'ναι αργία, να 'ναι Κυριακή.
Κι όσοι πάγου είχαμε ψυγεία,
καταλήξαμε εκεί.
Τι τα θες, μας μάγεψε η βανίλια,
άσε η γρίλια, του έρωτα γυρτή.
ποιας οργής πατήσαμε σταφύλια
και γλιστρήσαμε ασορτί.
Έλα, πάμε Θάσο,
τρέλα, αν σε χάσω...
Τόσα χρόνια πώς να τα ξεχάσω,
να τ' αλλάξω με τι;
Έλα, πάμε Θράκη,
τρέλα και σαράκι,
τόσα χρόνια φύσαγε αεράκι,
τώρα άλλοι αετοί.
Θυμάμαι βόλτες στη Θεσσαλονίκη,
καλοκαίρια στη Χαλκιδική,
κι είχαμε όλοι άσσο στο μανίκι,
μια καρδιά παιδική.
Καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία,
λες μαγεία κι είχαν τα παλιά,
κι όπως λέμε, πρώτα η υγεία,
μα κι η μνήμη δουλειά.


..............................

Τον θυμάμαι ακόμα.

Παράξενο πολύ,

γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,

όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.

Υπέροχο μνημείο.

Διάχυτος σαν μυρουδιά,

απροσδιόριστος σαν το άπειρο,

βλέμμα σάμπως σ' ατέλιειωτη νύχτα.

Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο

όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.

Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο

κάποιο ξεκίνημα πικρό.

Και τότε εγώ

σήκωνα το ποτήρι

και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα

ανάκατο με κάποια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο,

μήτε φιλί.

Ἡ ζωὴ ποὺ ἀνασταίνεται μὲ ὅλες της τὲς χαρές, ἀναβρύζοντας ὁλοῦθε, νέα, λαχταριστή, περιχυνόμενη εἰς ὅλα τὰ ὄντα· ἡ ζωὴ ἀκέραιη, ἀπ᾿ ὅλα της φύσης τὰ μέρη, θέλει νὰ καταβάλῃ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή· θάλασσα, γῆ, οὐρανός, συγχωνευμένα, ἐπιφάνεια καὶ βάθος συγχωνευμένα, τὰ ὁποῖα πάλι πολιορκοῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴν ἐπιφάνεια καὶ εἰς τὸ βάθος της..

"Διονύσιος Σολωμός"