Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Αμφιβολία...όλοι οι άνθρωποι έχουν νιώσει την αμφιβολία...την ανασφάλεια...την αδυναμία... έννοιες που είναι δύσκολα "μονοπάτια" του μυαλού....ποτέ δεν είναι σίγουρος για το τι θα του επιφυλλάσει το μέλλον του...

Στην περίπτωση μιας σχέσης, η αμφιβολία είναι ένα "ερέθισμα" το οποίο όταν μπει σε λειτουργία, μπορεί να την διαλύσει...όσο ο άνθρωπος αμφιβάλλει, τόσο κλείνεται στις σκέψεις αυτές που τον οδηγούν στην αμφιβολία...δημιουργούνται για κάποιο λόγο...σίγουρα υπάρχει αιτία...όμως όταν αυτή η αιτία δεν περάσει από τον "βωμό" της αμοιβαίας συζήτησης...ένα μυαλό σκέφτεται μονόπλευρα...όσο περισσότερο χρονικό διάστημα σκέφτεται αυτό το μυαλό μόνο του....τόσο οι σκέψεις αυτές θα γίνονται πιο ισχυρές...συνήθως η αμφιβολία οδηγεί στο τέλος της σχέσης...ιδίως όταν τα δύο μέλη αυτής της σχέσης, δεν έχουν αναπτύξει τον "δεσμό" της συζήτησης, οδηγείται η σχέση με μαθηματική ακρίβεια στον τέλος της...

Οι ψυχολόγοι προτείνουν ανεπιφύλακτα, συζήτηση...ο άνθρωπος όμως έχει κι άλλα ανθρώπινα στοιχεία στον χαρακτήρα του, όπως το στοιχείο του εγωισμού...αν λοιπόν, μπει στην συζήτηση αυτός ο "κύριος" , η συζήτηση θα οδηγηθεί σε μάχη...μια μάχη που ποτέ δεν ξέρει που θα καταλήξει...σ αυτή την μάχη, τελικά, κανείς δεν βγαίνει νικητής...και τα δύο μέλη αυτής της σχέσης, χάνουν την έννοια της, χάνουν όμορφα συναισθήματα, χάνουν όμορφες στιγμές, χάνουν το χρώμα που μέχρι τότε έβλεπαν τα μάτια τους....κι αυτό το χρώμα σίγουρα το χουμε δει όλοι μας...είναι απίστευτα όμορφο και ξεκουράζει τα μάτια...
Αν λοιπόν ο άνθρωπος σκεφτεί μέσα στον "μονόπλευρο" διάλογο του μυαλού του, πόσο όμορφο είναι αυτό το χρώμα της σχέσης...ίσως να καταλαγιάσει ο εγωισμός ...δεν φτάνει όμως η δική του αυτή προσπάθεια, γιατί η σχέση απαρτίζεται από δύο μέλη...πρέπει να δουν αυτό το χρώμα και οι δύο...την ίδια στιγμή που η σχέση βρίσκεται στην αμφιβολία...το να ρίχνει ο ένας υποννοούμενα στον άλλο, σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη "συνταγή" ώστε το "γλυκό" αυτό, η σχέση, να δέσει και πάλι...ο άνθρωπος λόγω της αδυναμίας του στον πανικό του "χάνω", δεν θέλει να παραδεχτεί τα λάθη που σίγουρα έχει κάνει...και απ τις δύο πλευρές ισχύει αυτό... το μόνο που νιώθει εκείνη την στιγμή, είναι να "εκσφενδωνίσει" λέξεις που θα "πυροδοτήσουν" την κατάσταση...ο καθένας με τον δικό του τρόπο...έτσι το μόνο που κάνουν τα δύο αυτά μέλη, είναι να γίνονται μικροπρεπείς...να χάνουν το νόημα της ελευθερίας της σκέψης, της δημοκρατικής συζήτησης και να ακολουθούν τον πρωτόγονο τρόπο επιβίωσης...γιατί ?????
Για να πληγώσουν τον εγωισμό τους...τον άλλο τους εαυτό που στην αρχή δεν έβγαινε...όχι γιατί δεν υπήρχε, αλλά γιατί δεν χρειάστηκε...όταν τεθεί ένα πρόβλημα και φανεί η διάστασή του...ο άνθρωπος "λακίζει" ...σ αυτή την φάση, αντί να παραδεχτεί πως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και να είναι ειλικρινής...πως έκανε λάθος προβλέψεις...πως δεν κατάλαβε το μέγεθος που έχει...πως δεν είναι διατεθημένος να μπει σ΄αυτό το πρόβλημα...βρίσκει διεξόδους...αυτοί οι διέξοδοι είναι συνήθως "φτηνές" δικαιολογίες...οι οποίες παίρνουν το ρόλο της επίκρισης και της αποφυγής...
Θα χετε ακούσει όλοι φράσεις κοινές που λένε οι άνθρωποι....
" θέλω να είμαι μαζί σου, αλλά εσύ δεν μπορείς"
" μπορώ να ζήσω μαζί σου, αλλά εσύ δεν θες"
" σου έδειξα τα συναισθήματά μου, αλλά δεν τα βλέπεις"
" σ αγαπώ, αλλά θα μείνω μακριά σου"
" είσαι το ιδανικό, αλλά θα παραμείνω στο σίγουρο και το ασφαλές..."
" μου λείπεις, αλλά κάνω υπομονή"
" σε θέλω, αλλά μένω με τον άλλο άνθρωπο"
Η άποψή μου πάνω σ΄αυτές τις κοινές φράσεις, είναι απλή και λιτή...
Όταν ένας άνθρωπος θέλει έναν άλλο, είναι μαζί του...όλες τις αντιξοότητες και τις συγκυρίες τις προσπερνά...τις πατά...
Όταν λοιπόν φτάνει η συζήτηση στις παραπάνω κοινές φράσεις, αυτός που τις προφέρει, δεν είναι ειλικρινής απέναντι στον άλλο...γιατί ??
άγνωστο...συνήθως απλά, δεν θέλει να παραδεχτεί πόσο λάθος έκανε όταν "μοίραζε" συναισθήματα και όμορφα λόγια...κατάλαβε έστω και αργότερα πως όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι...ένα παιχνίδι όμως που είχε να κάνει με ενήλικες...ένα παιχνίδι που μπορεί να έγινε επικίνδυνο για τις καρδιές αυτών των ανθρώπων...
Και τελειώνοντας αυτό το παιχνίδι, σκόρπισαν όλα...